Emotionele verwaarlozing is iets wat vaak in de kindertijd voorkomt. Een gebrek aan liefde en aandacht in de jeugd kan zorgen voor pijn als je ouder bent. Maar ook in relaties of vriendschappen kan deze vorm van verwaarlozing voorkomen. Denk jij dat je hier zelf ook mee te maken hebt gehad? Doe dan de test hieronder. 

Hoe je emotionele verwaarlozing kan herkennen

Hieronder lees je de gevolgen van emotionele verwaarlozing. Natuurlijk kunnen de signalen bij iedereen verschillen. Ga dus vooral op je gevoel af. Vergeet niet dat deze vorm van verwaarlozing niet alleen in de jeugd plaatsvindt, maar ook nu in huidige relaties. Of misschien wel in de relatie met jezelf! Doe hier de emotionele verwaarlozing test om te kijken of de signalen bij jou passen.

1. Je voelt je vaak ‘leeg’ of oppervlakkig

Het kan zijn dat je het moeilijk vindt om echt je emoties te voelen. Want als je dat niet is aangeleerd, hoe weet je dan hoe het moet? Heftige emoties voel je waarschijnlijk niet vaak, maar meer een gevoel van leegte dat soms naar binnen kruipt. 

2. Je vindt het moeilijk om emoties aan te geven

Als iemand vraagt hoe jij je voelt, dan weet je vaak niet wat je moet zeggen. Grote kans dat je nooit hebt geleerd dat het juist goed is om over je gevoelens te praten. Mensen kunnen je zien als emotioneel onbereikbaar en misschien heb je hier zelf ook veel last van. 

3. Je cijfert jezelf makkelijk weg 

Je bent het waarschijnlijk gewend om voor anderen te zorgen. Je eigen behoeften zijn daarom minder belangrijk. Het kan zijn dat je je zelfs schuldig voelt als je iets voor jezelf doet, of dat het voelt dat het allemaal ‘te dichtbij’ komt.

4. Je bent heel perfectionistisch 

Het kan zijn dat je vroeger (of nu) niet veel complimenten hebt gekregen en niet gesupport bent. Hierdoor ben je altijd op jezelf gaan rekenen en is perfectionisme de overhand gaan nemen. Jouw inner critic draait overuren en je wordt er zelf ook moe van. 

5. Je vindt het lastig om hulp te vragen

Hulp vragen doe je liever niet. Je bent helemaal op jezelf aangewezen en hulp vragen voelt als iets wat niet mag. Want je kan het zelf toch ook wel? Sterk zijn voelt veiliger dan kwetsbaar zijn in de situaties dat je eigenlijk iemand nodig hebt.

6. Je zoekt bevestiging buiten jezelf

Hoewel je heel afhankelijk bent van jezelf, heb je wel bevestiging van anderen nodig. En terwijl complimenten misschien niet eens binnenkomen, kan kritiek jouw hele week verstoren. Je probeert het vaak iedereen naar de zin te maken om afwijzing te voorkomen, maar wanneer je iets positiefs hoort, dan accepteer je het niet.

7. Je voelt je onbegrepen of eenzaam

Het voelt altijd alsof mensen je niet écht zien of voelen. En hoewel mensen nooit exact in jouw hoofd kunnen kijken, weet je ook niet hoe je moet uitleggen wat er aan de hand is. Zelfs bij de mensen waar je het meeste van houdt kan jij je eenzaam en onbegrepen voelen. 

8. Je onderdrukt of relativeert je gevoelens

Je vertelt jezelf altijd dat ‘het wel meevalt’ en dat ‘het altijd wel erger kan’. En hoe kan het ook anders dat je dit denkt, als je gevoelens vroeger nooit serieus genomen werden? Toch is deze toxic positivity toxic voor een reden. 

9. Je hebt moeite met grenzen aangeven en wil pleasen 

Grenzen aangeven is voor jou moeilijk. Misschien wel omdat je nooit hebt geleerd wat grenzen echt zijn. Je kan je emoties niet goed erkennen en realiseert je achteraf pas wanneer iets te veel was. Grenzen aangeven voelt als iets engs, omdat je anderen misschien wel teleurstelt. 

Kan je emotionele verwaarlozing helen in jezelf?

De gevolgen van emotionele verwaarlozing zijn te helen. Dat jij je bewust bent van wat er is gebeurd, is al een geweldige eerste stap. Daarnaast is het ook belangrijk om te erkennen dat je ouders of partner je waarschijnlijk niet met opzet zo hebben behandeld. Grote kans dat zij ook niet beter weten, door de generatie trauma’s die zij gekregen hebben. 

Emotionele verwaarlozing is een trauma, ook al is dat misschien niet iets wat je wil horen. Maar eigenlijk is het positief, want trauma’s zijn om van te leren én om van te helen. Dit is hoe jij deze trauma’s aan kan pakken:

• Erken wat er is gebeurd;
• Geef jezelf wat je niet hebt gekregen: zelfliefde, aandacht, grenzen en troost;
• Praat over je jeugd met je ouders, voor zover dat kan. Maar weet ook dat ze het misschien niet hetzelfde zien als jij, en accepteer dat jij nu eenmaal een stap verder bent;
• Praat met een professional als je denkt dat het nodig is. 

Weet dat misschien niet al je trauma’s meteen of snel weggaan. Het belangrijkste is dat je kan herkennen waar patronen vandaan komen. Bewustzijn is het belangrijkste wat je kan hebben. Vanaf hier kan het alleen maar beter worden.